A Blessed Father's Day!

ေသြဖယ္ေနေသာ ၁၅၀၀

( Father's Day ပို႔စ္ အတြက္ စဥ္းစားရင္း အဲဒီမနက္က မက္မိတဲ႔ အိပ္မက္ကိုအေျခခံျပီး ေနာ စိတ္ကူးေပါက္လာလုိ႔ေရးၾကည္႔တာ။ အျပင္မွာ လံုးဝ လံုးဝ မရွိဘူးေနာ္။ သူမ်ား နာမည္ ယူသံုးရင္ ျပသာနာျဖစ္မွာစိုးလုိ႔ ေနာ နာမည္ပဲ ထည္႔သံုးလုိက္တာဗ်။ အေဖကိုအရမ္းခ်စ္တဲ႔ သမီးေတြရဲ႕ဘဝမွာ အေဖ႔ လႊမ္းမိုးမႈ အရမ္းၾကီးတယ္လုိ႔ အရင္ Father's Day ႏွစ္ တစ္ႏွစ္က တရားေဟာခ်က္တစ္ခု မွာ နားေထာင္ဖူးတာ အမွတ္ရမိျပီး ေနာ ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးထားတာ။ အခုေနာက္ပိုင္း ေနာ မလုပ္ဖူးတဲ႔ အရာေတြကို လုပ္ၾကည္႔ခ်င္ေနမိတယ္ဗ်။ ေနာရဲ႕ ပထမဦးဆံုးေသာ short novel ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင္႔
မွားတာေတြရွိရင္ so sorry, dear! ေနာ္။ ေနာ ၾကိဳေတာင္းပန္ထားလုိက္ျပီ။ :D )

"hi 5!"
"hi 5! မ"
"hi 5! ေနာ"
"hi 5! မမပို"
"ေဟ႔ .. ေနာေလး .. hi 5!"
"အင္း .. hi 5! အစ္ကို"
"ေျဖာင္း"

အစ္ကိုေတြဆုိေတာ႔ အားပါပါနဲ႔ ျပန္ရုိက္မိသည္။

"အားရိုး... နာတယ္ဗ်.. ဟဲ"

မခ်ိျပံဳးႏွင္႔ ရယ္ရင္း နီျမန္းသြားသည္႔လက္ဖဝါးကို ဂရုမစုိက္အားေသးပဲ ဆက္ႏႈတ္ဆက္ေနမိသည္။
ပြဲရက္ေတြဆက္တုိက္ျဖစ္ေနေပမဲ႔ တီးခတ္သူမ်ားသာမက dancer အဖြဲ႕အပါအဝင္ ေနာတုိ႔ အားလုံး ေမာပန္းျခင္း အလွ်င္းမရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။
ေပ်ာ္လုိက္တာ...
အခ်ိန္ဆိုတဲ႔ ယႏၱရား ၾကီးကို ရပ္တန္႔ထားႏုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဘာလုိလုိႏွင္႔ ဒီတႏွစ္တာအတြက္က ျပီးသြားျပန္ျပီ။ စတိတ္စင္ေပၚမွ ဆင္းကာ ေလးတြဲ႔ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင္႔ ပစၥည္းထားရာ ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လာေနမိသည္။ ေဘးမွာ အစ္မေတြ အတူရွိေနေပမဲ႔ ေနာ ဝမ္းနည္းေနမိသည္။ မၾကာခင္ ခြဲရေတာ႔ မွာပါလား။

"ေဟ႔... အဝတ္အစားေတြ မလဲနဲ႔အုန္း။ ဆရာက group ပံုေတြအမွတ္တရ ရုိက္အုန္းမယ္တဲ႔"

dancer အဖြဲ႔မွ ကို Steve လာေျပာေသာေၾကာင္႔ ေနာတုိ႔ သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးျခင္းအစီအစဥ္ ခဏရပ္ကာ စတိတ္စင္ဘက္ျပန္ခ်ီတက္လုိက္ၾ ကသည္။

"ေဟ႔ ... dancer ေတြအားလံုး အရင္ရိုက္မယ္"
"back up singer ေတြလူစုထားေနာ္"
"အန္တီ Annie ကိုမေတြ႔ဘူး။ အဝတ္လဲခန္းထဲမွာထင္တယ္"
"ေနအုံး ေနအံုး .. ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ရုိက္မယ္"
"ေဟး .. ခဏ.. ဆရာ မပါေသးဘူး"
"ဆရာ .. ဆရာ... က်ေနာ္ တုိ႔ dancer group နဲ႔ တခ်က္ေလာက္"

dancer group ေခါင္းေဆာင္ ကို Philips အသံသာဆူညံေနေတာ႔သည္။

"ဆည္းဆာေကာ"
"မမဆည္းဆာ အန္တီ Annie ကို သြားေခၚတာ ႏွစ္ေယာက္လံုးေပ်ာက္ေနတယ္"
"ေနာ သြားၾကည္႔လုိက္မယ္ .. မ"
"ေအးေအး... ေနာ ပါ ထပ္ေပ်ာက္မသြားနဲ႔အံုးေနာ္"
"အာ.. ဟုတ္ကဲ႔ပါဗ်"

ကေလးမဟုတ္ေတာ႔ေပမဲ႔ back up singers group မွာ ေနာက အသက္ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေနေတာ႔ ေျခသြက္၊ လက္သြက္ ေျပးသြားလိုက္သည္။

"အန္တီ Annie"
"မမ ဆည္းဆာ"
"အန္တီ Annie"
"ဟာ.. အန္တီ Annie.. မမဆည္းဆာေကာ။ ဟုိမွာ group photo ရုိက္ဖို႔ ေစာင္႔ေနၾကတယ္"
"အင္းပါ... ဟုိမွာ ဆည္းဆာေလ။ သူ႔ VIP's call ဝင္လာလုိ႔ အန္တီ က ျပန္ေစာင္႔ ေပးေနတာ"
"အာ.. မမဆည္းဆာကေတာ႔ လုပ္ျပီ"
"ေဆာရီး.. ေနာေရ"
"ေနာက္မွ ေဆာရီးေတာ႔ မမေရ... ဟုိမွာ က်န္တဲ႔သူေတြ ေစာင္႔ေနၾကျပီဗ်"

"back up singer ေတြ လူစံုျပီလား"
"စံုျပီ.. စံုျပီ"
"one, two, three... say Cheese!"
"Cheese!"

"အဝတ္လဲလုိ႔ ရျပီလား.. မ"
"အင္း .. ရျပီထင္တယ္.. ေနာ"
"ေနာ.. ေနအံုး။ မ တုိ႔မိန္းကေလးတစ္အုပ္စု သပ္သပ္ထပ္ရိုက္ရေအာင္"
"အိခ္.. မျပီးေသးဘူးလားဗ်"
"ဘာလဲ .. မရိုက္ခ်င္ဘူးလား"
"ဟဲ.. စတာပါဗ်"
"မမ Grace နဲ႔လည္းရုိက္မယ္"
"ရုိက္ေစသား.. ေနာေရ"

အစ္ကို အစ္မ ရင္းခ်ာ မရွိေသာ ေနာဘဝမွာ ရင္းႏွီးရာအစ္ကိုအစ္မေတြသာ ေနာတြယ္တာရာပါ။ သူတို႔ေတြကို ေနာ ခ်စ္တယ္။ သူတုိ႔ အတြက္ဆုိရင္ ေနာက ဟာသအိုးေလး ျဖစ္ေနတတ္ေပမဲ႔ သူစိမ္းေတြ အေပၚမွာေတာ႔ မာနခဲေလး ျဖစ္ေနတတ္သည္။

"အစ္မ က night shift ဝင္ရမွာ။ dinner မလုိက္ႏုိင္ေတာ႔ ဘူးထင္တယ္"
"အာ.. မမ Snow ကလဲဗ်ာ။ ဒီတစ္ညေလး ထဲ ဟာကို"
"ေအးေလ.. Snow ကလဲ။ အားလံုးသြားၾကမွာ"
"ေနာက္ဆုိ ကိုယ္႔ ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ္႔ အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ျပန္ဆံုဖုိ႔က မလြယ္ေတာ႔ တဲ႔ဟာကို.."
"အင္းပါ.. ေနာရယ္။ ကဲကဲ.. အစ္မ အလုပ္ကို ဖုန္းဆက္ေျပာလုိက္မယ္။ ေက်နပ္လား"
"Yeah... that's my sis! ဟဲ.. "

အဝတ္လဲခန္းထဲ၌ ေနာတုိ႔ အသံေတြသာျပည္႔ေနေတာ႔ သည္။

"အဲ႔... ဆရာ႔ ကုိ မႏႈတ္ဆက္ရေသးဘူး"
"oops.. ဟုတ္သားပဲ။ group photo ရုိက္ျပီးလို႔ ကိုယ္႔ အခ်င္းခ်င္း စုရုိက္ေနတာနဲ႔တင္ ေမ႔သြားတယ္"
"အင္း.. အခုအျပင္ထြက္ရင္ တခါထဲ သြားႏႈတ္ဆက္လုိက္မယ္ေလ"
"ေနာ.. ျပီးျပီလား"
"ေနာ ျပီးတာျဖင္႔ ၾကာေပါ႔။ မမ တုိ႔သာျပင္ရ ဆင္ရဆုိေတာ႔.. ဟဲ.."
"အင္းပါ.. ဒီကေလးမကေတာ႔..."

တကယ္ပါပဲ။ ေနာဆုိတာက ဆံပင္ရွည္ထားေနရေပမဲ႔ တရက္တခါ ေခါင္းျဖီးလွ်င္ လံုေလာက္သည္ဟုခံယူထားသူ။ တခါတေလ ဆံပင္ကို ဝတ္ေနက် sport shirt ထဲ ထည္႔ခ်င္လွ်င္ ထည္႔ထားသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ jean pants (or) short pants ၊ walking shoes ၊ လြယ္ေနက် backpack တလံုးႏွင္႔သာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလွ်ာက္ဒိုးေနတတ္သူေလ။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ႔ tom boy လုိလုိ၊ ဘာလုိလုိေပါ႔။ တြဲတာက်ေတာ႔လဲ အန္တီေလး၊ အစ္မၾကီးၾကီးေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။ ရင္းႏွီးေသာ အစ္ကိုေတြမွ လြဲလွ်င္ တစိမ္းေယာက်ၤားေလးမ်ားႏွင္႔ စကားေျပာရန္ေနေနသာသာ၊ ခပ္တည္တည္ ေနေနတတ္သည္႔အတြက္ ေပါင္းသင္းရခက္သည္႔ ေကာင္မဆုိးေလးဟု ကြယ္ရာတြင္ အေျပာခံရသူရယ္ပါ။

"ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္။ ေနာက္ႏွစ္လည္း ပါဝင္ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ ဆရာ လာဦးေဆာင္ေပးလုိ႔သာေပါ႔။ ဒီမွာက က်မတုိ႔ဖာသာဆုိ လုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆရာရဲ႕"
"ေက်းဇူးေနာ္.. ဆရာ"
"ဆရာ.. ေနာက္ႏွစ္လည္းလာေနာ္"
"ေက်းဇူးပဲ ဆရာေရ။ က်ေနာ္တုိ႔က slides ေပၚက စာသားပဲမွီခုိေနတာ။ slide ခ်ိန္းတာေတြေရာကုန္ျပီး စာသားလည္းေပ်ာက္သြားေရာ.. က်ေနာ္တုိ႔ ျပာသြားတာပဲဗ်ာ။ ဆရာဦးေဆာင္ ဆုိ သြားလုိ႔သာေပါ႔"
"ရပါတယ္.. ဒီလုိပဲျဖစ္တတ္ပါတယ္"

ထံုးစံအတုိင္း ေနာက္ဆံုးမွ ႏႈတ္ဆက္မိသူက ေနာ။

"thank you!"

ေျပာရင္း ေခါင္းငံု႔လ်က္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။

"အိုး..."
"ဟာ..."

ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ထားေသာအရာ...
ရုတ္တရက္ တင္းက်ပ္စြာ ဆြဲေပြ႔ဖက္ျခင္းခံလုိက္ရ၍ အံ႔ၾသမယံုၾကည္မႈမ်ားႏွင္႔အတူ တဒဂၤ မွင္တက္သြားမိသည္။ ျမန္မာျပည္မွာေမြးေပမဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းကို ယဥ္ေက်းမႈတရပ္အေနႏွင္႔ ခံယူထားသည္႔ အသိုင္းအဝိုင္းမွ လာေသာေၾကာင္႔ မည္သူႏွင္႔ မဆုိ shake hands လုပ္လုိ႔ရေပမဲ႔ မိန္းကေလးခ်င္းပင္ မဆုိထားဘိ၊ တပါးသူ ကိုယ္႔အသားလာထိျခင္းကို မႏွစ္သက္သည္႔ ေနာ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အစ္ကိုေမာင္ေတြ၏ ပုခံုးဖက္ ခ်စ္ခင္ယုယျခင္းေတြအေပၚ ၾကည္ႏူးေသာ္လည္း မသိမသာဖယ္ရွားတတ္သည္႔ ေနာ၊ ဘဝတြင္ တၾကိမ္တခါမွ် မခံစားဖူးေသာ တုန္လႈပ္ျခင္းမ်ားျဖင္႔...

ခန္းမထဲတြင္ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္စကားေျပာ က်န္ေနၾကေသာ ဆရာ၊ back up singer အဖြဲ႔မွ လူတခ်ဳိ႕ႏွင္႔ ေနာ အစ္မေတြသာက်န္ေတာ႔သည္။ အျခားအဖြဲ႔ေတြအားလံုး ကားေပၚေရာက္ႏွင္႔ ေနၾကျပီ။ dinner အတြက္ east coast ၌ buffet ျပင္ဆင္ထားေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။

"ဆရာ ေနာကုိ အရမး္ခ်စ္တယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြလာကတည္းက ေနာကုိ သတိထားမိတယ္။ ဆရာ႔ ဘဝမွာ မိန္းကေလးေတြအမ်ားၾကီးေတြ႔ဖူးခဲ ႔ေပမဲ႔ ေနာလုိ ကေလးသာသာမိန္းကေလးတေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားတယ္။ ေနာရဲ႕ ေတာ္ရံုသူေတြတင္မက ဆရာ႔ကိုပါ အေလးမထားတဲ႔ပံုစံေလးေတြကို အားမလုိ အားမရျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အဓိက က ေနာေလးရဲ႕ ပြင္႔လင္း ျဖဴစင္တဲ႔ စရုိက္ကို အရမ္း ျမတ္ႏုိးသြားမိတယ္။ ဒီတႏွစ္ေတာ႔ ဆရာ အခ်ိန္ထပ္မဆြဲႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ေနာကသာ မသိေပမဲ႔ ေနာပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနာကို ခ်စ္ေနတဲ႔သူေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္ဆုိတာ ဆရာသိတယ္။ ဆရာ.. ေနာေလးကို မခြဲႏုိင္ေတာ႔ဘူး"

ဆရာ႔ ရင္ခြင္ထဲ၌ မြန္းၾကပ္ျခင္းမ်ားႏွင္႔အတူ ဆရာေျပာသမွ်စကားမ်ားကို ၾကားတခ်က္၊ မၾကားတခ်က္ျဖင္႔ ေက်ာက္ရုပ္တရုပ္အလားရပ္ေနမိသည္။ ေနာဘာျဖစ္လုိ႔ မရုန္းကန္မိတာလဲ။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ားထဲတြင္ ဤသို႔ေသာ scene မ်ားကို ျမင္ဖူးေပမဲ႔ ေနာကိုယ္တုိင္ၾကံဳလွ်င္.. ဟု တခါမွ် ေယာင္၍ပင္ မေတြးခဲ႔ဖူးပါ။ ခံစားလုိ႔လည္း မရခဲ႔ေပ။

ခန္းမတခုလုံး ခဏတာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

"ဆရာ..."

အန္တီ Annie ၏အသံက တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ျဖိဳခြဲလုိက္သည္။

"ေဆာရီး.."
"က်ေနာ္ ကားေပၚတက္ႏွင္႔မယ္"

တင္းက်ပ္မႈမ်ား ေျပေလ်ာ႔သြားျပီးေနာက္ ေနာနဖူးထက္ ဆရာ အနမ္းတခ်က္ခ်န္ထားခဲ႔ကာ လွည္႔ထြက္သြားခဲ႔သည္။

"ေနာ.."
"dinner ဆက္သြားလို႔ ျဖစ္ရဲ႕လား"
"ေနာ ေၾကာက္သြားလား"
"ဗ်ာ.."

ေနာ၌ အေျဖမရွိပါ။ ေနာအတြက္က ေတာမွကေလးတေယာက္ foreigner လူၾကီးတေယာက္ထံမွ မၾကားဖူးေသာ ဘာသာစကားတခုကုိၾကားလုိက္ရသည္႔ အတြက္ အံ႔အားသင္႔ ေတြေဝေနသည္႔ အလားပင္။

"အို.. ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အန္တီေမ ေနာေလးနားမွာေနေပးမယ္။ ကဲကဲ... ေနာက္က်ေနျပီ။ ကားထြက္ေတာ႔မယ္"

ေနာဆုိတာက ကိုယ္ႏွင္႔ အလြန္ရင္းႏွီးမွသာ စကားကိုေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာတတ္ျပီး မ်ားေသာအားျဖင္႔ တေယာက္တည္း တစံုတခုကိုေတြးေန၊ စဥ္းစားေနတတ္သူ မဟုတ္လား။ အခုခ်ိန္မွာ အန္တီေမ၊ မမ တုိ႔ ေခၚရာေနာက္ လုိက္သြားေပမဲ႔ ေနာ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ား ေရာက္ယွက္ခတ္ေနေလျပီ။ ကားေပၚေရာက္သည္ႏွင္႔ အန္တီေမ ထိုင္ခုိင္းေသာ ခံုတြင္ ဝင္ထုိင္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လ်က္ အတိတ္ကာလတခ်ိဳ႕ကို ျပန္ပံုေဖာ္ေနမိသည္။

"ေနာေရ.. ညေနပိုင္းအားတယ္မလား"
"ဟုတ္ကဲ႔။ အားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္.. မ"
"ဒါဆုိ အိုေကပဲ။ ဒီေန႔ည သီခ်င္းလာတုိက္"
"ဘာအတြက္လဲ.. မ.. ရ"
"လာမွာသာ လာခဲ႔။ ညက်ရင္ ေတြ႔မယ္ေနာ္"
"အာ... ဟုတ္ကဲ႔"
"ေအးေအး.. ဒါဆုိ.. မ.. ဖုန္းခ်လုိက္ျပီေနာ္"
"ဟုတ္.. မ... တာ႔တာ"

ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းဆုိေတာ႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ရယ္၊ တခါတေလ part time အလုပ္ခ်ိန္ကလြဲလွ်င္ အားေနေတာ႔ မမ Susan ကို ဂတိေပးလုိက္မိသည္။

"ဟလုိ... ေနာ.. ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ"
"ဟဲ.. ေရာက္ခါနီးပါျပီဗ်"
"ျမန္ျမန္လာ... စေတာ႔႔မယ္"
"ဟုတ္"
"ေရာက္ခါနီး ဖုန္းေခၚလုိက္။ မမ ေအာက္ထပ္မွာ ဆင္းေစာင္႔ေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔"

အခန္းထဲသို႔ မမလက္ဆြဲေခၚရာ ေနာက္လုိက္ပါသြားမိသည္။ ေနာ အက်င္႔က ေနရာသစ္ေရာက္လွ်င္ ေဘးဘီသို႔ မၾကည္႔ရဲျခင္းပင္။ ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ ေစာေရာက္ေနပါက သီခ်င္းအတူတူက်င္႔သည္႔ အန္တီ၊ အစ္မမ်ား စကားလာေျပာ၍ ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ ေနာတေယာက္ သူတို႔ေျပာသမွ်၊ ေဆြးေႏြးသမွ် မ်က္လံုးအဝိုင္းသားျဖင္႔ နားေထာင္ေနတတ္သည္။

"ဆရာ က ျမန္မာျပည္က လာတာ။ လူပ်ိဳၾကီးတဲ႔"
"ဟုတ္လား"
"အင္း... ဆရာက late 30's ေလာက္ရွိျပီထင္တယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္။ မမေမတုိ႔နဲ႔ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ရင္းႏွီးတယ္။ မမေမတုိ႔ house ဆင္းေနတဲ႔အခ်ိန္ ဆရာတုိ႔က 1st year ေက်ာင္းသားေလးေတြေပါ႔"
"ေအာ္.."
"ညီမေကာ ေရာက္တာၾကာျပီလား"
"တႏွစ္ေတာ႔ မျပည္႔ေသးဘူး၊ မမေမ... မမေမေကာ"
"၈ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ ညီမေရ"
"wow... အန္တီေမက PR ေပါ႔ေနာ္"
"PR တင္ဘယ္ဟုတ္ေတာ႔မလဲ ေနာရဲ႕။ မမေမတုိ႔ family တခုလုံး citizen ေတာင္ ခံျပီးျပီ"
"ဗ်ာ... ဟုတ္လား"

အန္တီေမ ျပံဳးရင္း ေခါင္းညိမ္႔ျပသည္။

ျပန္ခါနီးတုိင္း ဆရာ႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည္႔အထဲတြင္ ေနာ မပါဝင္ခဲ႔။ အန္တီ၊ အစ္မေတြကိုသာ ပတ္ႏႈတ္ဆက္ျပီး ေနာမသိမသာ လစ္ထြက္ခဲ႔သည္။ တခါတရံ တဲ႔တုိး တုိးသည္႔အခ်ိန္ေတြမွာေတာ႔ ျပန္ျပံဳးျပရင္း ေခါင္းငုံထြက္သြားပံုမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကိုထိပ္တုိက္ ေတြ႔ပံုႏွင္႔တူလွသည္။ solo အပိုဒ္မ်ားအတြက္ အလွည္႔က်ဆုိခုိင္းတိုင္း ေနာ အန္တီေတြနားသာကပ္ေနျပီး ေရွာင္ေနခဲ႔သည္။ ေနာ အစ္မေတြ အားလံုးက ေခ်ာသည္။ မိန္းကေလးဆန္ၾကသည္။ တခါတေလ အစ္မတုိ႔ႏွင္႔ ဆရာ အျပန္အလွန္စကားေျပာဆုိ၊ တုိင္ပင္တုိင္း ေနာ ေငးၾကည္႔ ေနမိသည္။ ဆရာ႔ကိုျမင္တုိင္း ေနာ ရင္ထဲ၌ မေဖာ္ျပတတ္ေသာ ခံစားခ်က္တခု အျမဲဝင္ေရာက္လာသည္။ အိုး... ပါပါး... ဟုတ္သည္။ ဆရာက ပါပါးႏွင္႔ ေတာ္ေတာတူသည္။ ဒါေၾကာင္႔ဆရာႏွင္႔ ရွိေနတိုင္း ေႏြးေထြးလံုျခံဳသလုိ ခံစားရျပီး ေပ်ာ္ေနမိတာေတာ႔ အမွန္ပင္။

တကယ္႔ပြဲရက္ေရာက္ေတာ႔ back up singer ဆုိတဲ႔ အတုိင္း ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အရိပ္အေျခကို ၾကည႔္ေနရသည္။ လက္မ ႏွင္႔ လက္ညိႈးေကြးျပလွ်င္ chorus ျပန္သြားေပေတာ႔။ လက္သီးဆုပ္ျပလွ်င္ေတာ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ အဆံုးသတ္ျပီေပါ႔။ fast song ေတြ ဆုိတဲ႔ အခ်ိန္ ဆရာက ေနာတုိ႔ဖက္လွည္႔လွည္႔ျပီး ကခုန္သီဆုိဖုိ႔ အခ်က္ေပးသည္။ အဲလုိအခ်ိန္တုိင္း ဆရာႏွင္႔ေနာ အၾကည္႔ခ်င္းဆံုမိသည္။ ျပန္ျပံဳးျပရင္း ဆရာႏွင္႔ clapping ကအစ timing တူေအာင္ ေနာ လုပ္သည္။ ပြဲျပီးသြားသည္႔ အခ်ိန္ group photo ရုိက္စဥ္ ဆရာ က လူၾကီးေတြႏွင္႔ စကားေျပာေနသည္။ ျပီးူမွ စတိတ္စင္ဘက္ ေလွ်ာက္လာက ေနာေဘးမွာ လာရပ္သည္။ ေနာက ကလန္ကလားဆုိေတာ႔ အျမဲတမ္း အစြန္ဆံုးမွာပဲ ေနရာယူမိသည္ေလ။ ေနာက သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိလွ်င္မလြယ္။ ပြဲျပီး၍ ရက္သတၱပတ္ေက်ာ္သည္႔တုိင္ ေနာအစ္မေတြ၊ အန္တီေတြကို ေန႔စဥ္ သတိရေနမိသည္။ ဆရာ႔ကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္မိခဲ႔သည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔လဲ အျခားေသာ activities မ်ား၌ ပါဝင္ရင္း ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားသည္ ပဲ...

"ေနာ... သီခ်င္းစက်င္႔ေနျပီေနာ္."
"ဟာ.. ဟုတ္လား။ ပံုမွန္အခ်ိန္ပဲလား"
"အင္း... ဟုတ္တယ္"
"အဲဒီအခ်ိန္အားတယ္မလား"
"ဟုတ္... အဲဒီအခိ်န္ဆုိ ေနာရံုးဆင္းျပီ.. မ"
"ေကာင္းတာေပါ႔။ ဒါဆုိ ညက် ေတြ႔မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ႔... မမမူ"

ဖုန္းေျပာျပီးသည္ႏွင္႔ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ တႏွစ္ တႏွစ္ ခဏေလးပါလား...

"လာ.. သမီးလာ.. ရံုးကေနလာတာလား"
"ဟုတ္ကဲ႔"
"ကဲကဲ.. ဂ်ာဆန္၊ မူးမူတုိ႔ေတာင္ ခုနေလးတင္ေရာက္တာ။ ထမင္းအရင္သြားစားလုိက္အုန္း... ဒါမွ မ်ားမ်ားေအာ္ႏုိင္မွာ"
"ဗ်ာ.. ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ႔"

သင္းအုပ္ဆရာအား ႏႈတ္ဆက္ျပီး canteen ဖက္ထြက္လာခဲ႔သည္။

"ေဟး.. ေနာ။ မ.. ဒီမွာ"
"လာ..ထုိင္ေလ"
"ဗ်ာ.. ဟုတ္ကဲ႔"
"over time မိေနလုိ႔လား"
"မမိပါဘူး မမမူရ။ ရထားစီးရင္ တေယာက္ထဲ အေစာၾကီးေရာက္ေနမွာစိုးလုိ႔ bus ေပၚတက္လုိက္တာ နာရီခ်ီသြားတယ္.. ဟဲ"
"ေအာ္... အလုပ္ေတာင္ ဝင္ေနျပီလား"
"ဗ်ာ.. ဟုတ္ ကဲ႔"
"မႏွစ္က မင္းကို မေတြ႔သလုိပဲ"
"ဗ်ာ.. ဟုတ္.. ေနာ nargis ဆီေရာက္ေနလုိ႔"
"ေအာ္.."
"စားေလ.."
"ဗ်ာ.. ဟုတ္"

အိခ္.. မွားျပီ။ ေနာေရွာင္တဲ႔အထဲမွာ ဆရာ/မ ေတြလည္းပါသည္။ သူတုိ႔ေတြႏွင္႔ ရွိေနလွ်င္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္သည္ဟုခံယူထားေသာ ေနာတေယာက္ စိတ္ပ်က္မိတာေတာ႔ အမွန္ပင္။ စားေသာက္ျပီး သီခ်င္းစတုိက္သည္႔ အခ်ိန္ အရင္လူေဟာင္းေတြ ရွိသည္႔ အတြက္ ေနာတေယာက္ အားလံုးႏွင္႔ အဖြဲ႔က် ရယ္ေမာစကားေတြေျပာလုိ႔...

“ဆရာ ငါတုိ႔ဖက္ ခဏခဏၾကည္႔ေနတယ္။ ငါတုိ႔ ဆုိတာ အသံ flat ေနလုိ႔လားမသိဘူးေနာ္”

“မသိဘူးေလ”

“အင္း.. ျဖစ္ႏိုင္တယ္”

“ေနာေကာ သတိထားမိလား”

“အင္.. ေနာက စာသားနဲ႔မ်က္လံုး ခြါတာမွ မဟုတ္တာ.. ဘယ္သိမွာတုန္းဗ်။ အန္တီ Annie ကိုေမးၾကည္႔ေလ”

“ငါလည္း သတိမထားမိဘူး”

“အဲ.. အဲ… ၾကည္႔ေနတယ္”

“စကားေျပာေနတယ္ဆုိျပီး ဆူေနအုံးမယ္”

ေနာ လည္း အစ္မေတြႏွင္႔ အတူေယာင္ၿပီး ဆရာ႔ကိုေၾကာက္မိသည္။ မဂ်ာဂ်ားတုိ႔ေျပာေနေသာ စကားလံုးမ်ားေၾကာင္႔ ေနာ ဆရာ႔ဆီ လွမ္းၾကည္႔လုိက္မိသည္။ အၾကည္႔ခ်င္း ဆံုမိခုိက္ ဆရာ႔ အၾကည္႔ စူးမ်ားကို ေနာ နားမလည္ခဲ႔ေပ။ ဝိုင္းစက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင္႔ မရယ္မျပံဳးအံ႔အားသင္႔လ်က္ ျပန္ၾကည္႔ ေနမိသည္။

“ေနာ… east coast ေရာက္ျပီ”

“ဗ်ာ…”

“ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ႔”

“ဆင္းရေအာင္”

“ဗိုက္ဆာေနျပီလား”

“ဗ်ာ… ဟင္႔အင္း”

“ေနာ… ရလား”

“ဗ်ာ… ရပါတယ္။ ေနာ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”

“အင္း .. အင္း.. ျပီးေရာ”

“ေရာ႔… စားလုိက္အံုး”

ေနာေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ … ဆရာ…

“ဗ်ာ… ဟုတ္ကဲ႔”

ေနာ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လ်က္လွမ္းယူရင္း စားေနမိသည္။ အစီအစဥ္ေတြ ၾကာလုိ႔ၾကာမွန္းမသိ၊ ျပီးလို႔ ျပီးမွန္းမသိ။ ေနာ ေခါင္းထဲတြင္ ေဆာ႔ေနက် game ေတြ၏ final stage ကစားေနရသည္ထက္ပင္ ပိုရႈပ္ေထြးေနမိတာေတာ႔ အမွန္ပင္။

“Clementi, Boonlay, West Coast … ဘက္ျပန္မဲ႔သူေတြ ဒီကားေပၚတက္ပါ”

“ေနာ.. Snow တို႔ႏွင္႔ လုိက္သြား”

“အန္တီေမေကာ…”

“အန္တီေမက Yishun မွာ ဆုိေတာ႔ ဟုိဖက္ကားနဲ႔လုိက္သြားရမွာ”

“အင္… ဟုတ္ကဲ႔။ တာ႔တာ.. အန္တီေမ”

“တာ႔တာ ..မဂ်ားဂ်ာ”

“တာ႔တာ.. ေနာ”

“လာ… ေနာ”

မမ Snow, မမမူ တုိ႔ႏွင္႔ အတူ ကားေပၚတက္လုိက္သည္။ ခါတုိင္းဆုိ ေနာက “မမမူ.. ဟာသေျပာျပ”၊ “ေအး.. ဒီလုိ…. ….” ဟုဆိုကာ ဟာသေတြ မနားတမ္းေျပာျပ၊ က်န္တဲ႔အစ္မေတြကပါ လုိက္ရယ္ရင္း အရမ္းေပ်ာ္ခဲ႔သည္။ ဒီညေတာ႔ မမမူဘာလုိ႔ ဟာသမေျပာျပတာလဲ။ ေနာလည္း မေတာင္းဆုိမိ။ hand ph. ထုတ္ကာ game ကစားေနမိသည္။ game ထဲ အာရံုေရာက္သြား၍ ေလာကၾကီးကုိ ခဏေမ႔သြားသည္။

ရုတ္တရက္ ပူးကပ္လာေသာအထိအေတြ႕ေၾကာင္႔ ေနာ လန္႔သြားသည္။ ဆရာ… … ။ MP4 player မွ နားၾကပ္တဖက္ကို ေနာနားထဲ လာထည္႔ေပးသည္။ ေနာေဘးက မမမူ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ္႔။ ကားက express bus ျဖစ္ေနသည္႔ အတြက္ ႏွစ္ေယာက္ခံု တတန္းစီ။ အုိး… မမမူက ေဘးခံုဘာလုိ႔ ေျပာင္းသြားရတာလဲ။ ေနာမ်က္ေမွာင္ေလးၾကံဳ႕ကာ ဆရာ႔ကို ၾကည္႔မိသည္။ ဆရာက တည္ၾကည္ေသာ အၾကည္႔ ျဖင္႔ ျပန္ၾကည္႔ရင္း

“ဆက္ ကစားေလ”

ဟုဆုိကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလုိက္သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ေနာ မသိမသာျပန္တြန္းဖယ္မိသည္။ ပိုတင္းၾကပ္လာေသာ လက္မ်ားေၾကာင္႔ ေနာေရလည္တင္းသြားသည္။ ပို၍မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ကာ ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္သည္။

“ေနာ လက္ေတြ ေအးစက္ေနတယ္”

အဲ… ဟုတ္သားပဲ။ ေနာ T-shirt လက္တုိပဲ ဝတ္ထားတာကိုး။ ဒါေပမဲ႔ တြန္းဖယ္ရင္း အကြန္႔တက္ျပီး…

“ရ.. ရပါတယ္ခင္ဗ်”

“ေနာ…”

ဆရာ႔အသံ အနည္းငယ္က်ယ္သြားသည္။

“ဒီသီခ်င္းေတြက အရမ္းေကာင္းတယ္။ နားေထာင္”

“game ဆက္ကစားခ်င္ရင္ ကစား။ ကစားရင္းနဲ႔ နားေထာင္ေပါ႔”

“ေနာ အသက္ရွဴၾကပ္တယ္”

“ဒါဆုုိ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေန”

“ေနာ နားၾကပ္နဲ႔ သီခ်င္းနားမေထာင္တတ္ဘူး။ နား နာတယ္”

“အုိေက”

“ေနာ game ကစားရတာ မလြတ္လပ္ဘူး”

“ဆက္ မကစားနဲ႔ေတာ႔”

“ဗ်ာ…”

“ကို အမိန္႔ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာ ေဆာ႔ေနတာ နာရီဝက္ေက်ာ္ျပီ။ မ်က္လံုးထိခုိက္မွာ စိုးလုိ႔… စကားနားေထာင္မယ္မလား”

“ဗ်ာ… ဟုတ္ ကဲ႔”

သိပ္ေတာ႔ မၾကည္။ လူၾကီးျဖစ္ေနလုိ႔သာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ ေနာဘာေၾကာင္႔ လုိက္နာေနမိတာလဲ။ ပါပါး… ဟုတ္တယ္။ ဆရာက ပါပါးနဲ႔ ဘာလုိ႔ လာတူေနရတာလဲ။ ေနာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ပံုက အစတူသည္။ ဖုန္းပိတ္ရင္း စဥ္းစားေနမိသည္။

“ေနာက မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ရင္ တကယ္႔ ကေလးဆုိးေလးပဲ… အရမ္းခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကို.. အဲဒါေလးကို ခ်စ္မိသြားတာထင္တယ္”

“ေနာက ေနာ Sunday school ကေလးေတြေရွ႕မွာဆုိ ခပ္တည္တည္လုပ္ေနေပမဲ႔ ကို႔ မ်က္စိထဲမွာေတာ႔ သူတို႔နဲ႔ အတူတူပဲ။ ကေလးတေယာက္က လူၾကီးဂိုက္ဖမ္းေနတဲ႔ပံုေပါက္ေနတယ္… ဟင္း… ဟင္း”

ေနာနဖူးကို ထပ္နမ္းရင္း ေပြ႔ဖက္ထားသည္။

“ပါပါးကို သတိရတယ္”

“အင္း”

ေနာပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္ေပးရင္း ေျဖသည္။ အိုး.. ေနာေခါင္းငံု႔ထားတာပဲ။ ေနာ ငိုေနတာ ဘယ္လုိသိတာလဲ…

“ကုိ က ေနာထက္ ၁၄ ႏွစ္ၾကီးတယ္။ ေနာ အရင္ ရည္းစားလည္း ထားခဲ႔ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကုိ သူတုိ႔ကို ခ်စ္လုိ႔ မရဘူး။ အခုဆုိ သူတို႔ ကေလးေတာင္ရေနေလာက္ျပီ။ ေနာက္ပိုင္း ကို႔ နားမွာ မိန္းကေလးေတြရွိေနေပမဲ႔ ဘယ္လုိမွ ခံစားလုိ႔ မရခဲ႔ဘူး။ ေနာ ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း သတိထားမိတယ္။ ေနာ က tom boy ေလးပံုေပါက္ေနေပမဲ႔ ေနာရဲ႕အတြင္းစိတ္ကုိ ကို ျမင္ေနရတယ္။ ေနာ လူၾကီးသူမ၊ အစ္ကိုအစ္မေတြနဲ႔ စကားေျပာဆုိပံုေတြကို သတိထားမိတယ္ေလ။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ေနာ အေၾကာင္း အျမဲနားစြင္႔ေနခဲ႔တယ္။ ေနာလုပ္ခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ျပီးတဲ႔အထိေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္။ ေနာက ေနာေတာင္႔တတဲ႔ အစ္ကိုအစ္မ ေမတၱာကိုပဲ ရွာတယ္။ ေနာ အခ်စ္ေရးကို စိတ္မဝင္စားမွန္း ကို သိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေနာေဘးမွာ ေနာကိုခ်စ္တဲ႔သူေတြမ်ားလာေတာ႔ ကို စိတ္ပူမိတယ္။ ေနာကေတာ႔ ဘယ္သိမလဲ။ ေနာ အတြက္ေရာ အရာရာစဥ္းစားျပီးမွ အခုလုိ ဖြင္႔ေျပာလုိက္တာ။ ကို႔ ကိုျပန္ခ်စ္မယ္မလား”

“ေနာ…”

“ေကာင္းကြာ… သူငယ္မက စက္ေတာ္ေတာင္ ေခၚေနျပီ”

“ေနာ…”

“ေနာ.. အိမ္ေရာက္ေတာ႔မယ္”

“အင္…. ဗ်ာ”

“အိမ္ေရာက္ေတာ႔မယ္”

“ဗ်ာ… ဟုတ္ကဲ႔”

“ကို ေျပာေနတာေတြ ဘာမွ မၾကားဘူးေပါ႔ ဟုတ္လား”

“ဗ်ာ.. အစပိုင္းေျပာတာေတြေတာ႔ ၾကားလုိက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း.. ေနာအိပ္ငုိက္လာျပီး…”

“ေနာ… ကို႔ ကိုေသခ်ာၾကည္႔”

“s.. sorry!”

“အုိေက… ထားလုိက္ေတာ႔”

“ဗ်ာ… ဟုတ္ကဲ႔”

“ေနာကို ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ လက္ထပ္မယ္”

“ကို႔ ကိုျပန္ခ်စ္မယ္မလား”

“ခင္ဗ်ာ…”

ေနာ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းသပ္ေနမိသည္။

“ကို ဂ်ပန္က အျပန္ transit ဝင္တဲ႔ အခ်ိန္ အေျဖသိခ်င္တယ္”

“မနက္ျဖန္ Sunday။ ကို ေနာကို မနက္ ၉ နာရီေလာက္လာေခၚမယ္”

လာျပန္ျပီ။ ပါပါးစတုိင္… ေနာ မ်က္ေမွာင္ ပိုၾကံဳ႕လုိက္သည္။

“ကို ေနာကို ပိုခ်စ္ေအာင္ လုပ္ျပေနတာလား”

“ဟာ.. ဗ်ာ”

“ေနာ.. ေရွ႕က bus stop မွာရပ္ေပးရင္ ရလား”

မမမူ ေမးမွပဲ.. အိမ္ေရွ႕ေတာင္ ေရာက္ေတာ႔မွာပဲ။

“ဗ်ာ.. ဟုတ္”

“ကို လုိက္ပို႔ေပးမယ္”

“အာ.. ရတယ္။ ေနာ ဖာသာ ေနာ သြားတတ္တယ္”

“အုိေက… good night!”

“မမမူ .. good night!”

“မမ Snow … good night!”

“good night! ေနာ”

အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဝတ္လဲ၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာ ေရပန္းေအာက္၌ ခဏတာ ရပ္ေနမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက်လာေသာ ေရေႏြးေႏြးက တကိုယ္လံုးေတာင္႔တင္းေနေသာ အေၾကာမ်ားကို ေျပေလ်ာ႔သြားေစေပမဲ႔ ေခါင္းထဲ၌ ရႈပ္ေထြးေနေသာ အေတြးမ်ားကိုေတာ႔ ၾကည္လင္ေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ပါလား။ puzzle မ်ားကိုအေျဖမထြက္မခ်င္း ၾကိဳးစားခဲ႔ဖူးေပမဲ႔ ဤကိစၥကိုေတာ႔ ေနာ အုန္းစားမခံႏိုင္ပါ။ တေနကုန္ပင္ပန္းထားသည္႔အတြက္ တခဏခ်င္းတြင္ပင္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားခဲ႔သည္။

၈ နာရီေတာင္ေက်ာ္ျပီပဲ။ အိပ္ရာထ။ သြားတုိက္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဆုေတာင္းျပီး မနက္စာစားကာ ဘုရားေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ေနမိသည္။

… … you raise me up, so I can stand on mountains … …

… … you raise me up, to walk on stormy seas … …

… … I’m strong, when I’m on your shoulders … …

… … you raise … …

ထြက္ေပၚလာေသာ ring tone ေၾကာင္႔ အိပ္ယာေပၚမွ ဖုန္းကို လွမ္းယူလုိက္သည္။ Sunday ဆုိလွ်င္ ဦးေလး၊ အေဒၚ လူၾကီးဖုန္းေတြ ဝင္တတ္၍ silent mode လုပ္ထား၍ မျဖစ္။ လက္တဖက္၌ ေပါင္မုန္႔ ကုိင္ရင္း မည္သူ႔ဖုန္းဟုပင္ မၾကည္႔ျဖစ္မိ။

“ဟလုိ…”

“morning!…”

“ဗ်ာ.. ဟုတ္.. morning!”

“ကို ေအာက္မွာ ေစာင္႔ေနတယ္။ ျမန္ျမန္ဆင္းလာခဲ႔။ ဘုရားေက်ာင္း မမွီပဲ ေနမယ္”

“ဗ်ာ…”

“ေရဗူး ထည္႔ဖုိ႔ မေမ႔နဲ႔အံုး။ ခဏေန ေတြ႔မယ္”

ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။ အခု အရြယ္ထိ ဘယ္သြားသြား ေနာ ကိုယ္႔ ေရဗူးႏွင္႔သာ ေသာက္ေလ႔ရွိသည္။ ပါပါး ငယ္ငယ္ကတည္းက အက်င္႔လုပ္ထားေပးေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းျဖီးေနစဥ္ နဖူးကိုၾကည္႔မိရင္း မေန႔ညမွ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္လာကာ မ်က္ေမွာင္ ၾကံဳ႕မိသည္။ ပါပါး သာအျမဲ နမ္းေလ႔ရွိေသာ ေနာ နဖူးကို သူ တၾကိမ္မက ခြင္႔ မေတာင္းပဲ နမ္းသြားခဲ႔သည္။

“မမႏုိ… ေနာ ဘုရားေက်ာင္းသြားျပီ။ တာ႔တာ..”

“ေနာက္က်မွာလား.. ေနာ”

“မေနာက္က်ပါဘူး။ ဒီေန႔ ပြဲေတာ္မရွိဘူး”

“ေအးေအး.. တာ႔တာ”

“က်န္တဲ႔ အစ္မေတြ သားေနာ လစ္ျပီဗ်ိဳ႕.. တာ႔တာ”

“ဘုိင္႔ ဘုိင္”

“ခ်ဲရီးယို”

“ဟား.. ဟား..”

တိုက္ေအာက္အေရာက္ ဓါတ္ေလွကားမွ အထြက္ ... ... ေနာပုခံုးကို လာဖက္ကာ

“ေနာ တက္ေနက် ဘုရားေက်ာင္းပဲ သြားမယ္ေလ။ ကို လည္း ေရာက္ဖူးသြားတာေပါ႔”

“ဗ်ာ.. ဟုတ္ကဲ႔”

“hi, naw!”

“hi, pastor leng”

“you attended the 1^st service, huhh?”

“nope, I’m gonna attend the 2^nd one.”

“oh, ok. Take your time.”

“hi, naw!”

“hi, aunty mary!”

“How are you doing?”

“Just so so…”

“is he your brother?”

“um.. yep, my brother… … in Christ! :D”

“hello, jye jye naw!”

“hey, chavvone, ezekieh!”

ေနာ သူတုိ႔ေလးေတြကို ေပြ႔ရင္း အန္တီေတြႏွင္႔ ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။

“hi, naw!”

“oh.. uncle joe, aunty hannah!”

“aunty mary… I’m going up for the service.”

“ok, dear. See you, then!”

ဓါတ္ေလွကား ၌ uncle kek ႏွင္႔ တုိးေတာ႔…

“you.. horr.. cannot wake up again, is it?”

“he`… no lahh”

“become naughty girl, huhh?”

“next week, I need you to do the projection horr..”

“yes, sir!”

“good girl!”

“hi, you are…”

“oh.. yeah, uncle kek, he’s from Myanmar.”

“he said, he wanna observe us, that’s why I brought him here.”

“ok. That’s good!”

“see you around, dear!”

“yep. See you!”

အျမဲတမ္း ေနာကုိ တေယာက္တည္း ေတြ႔ေနရေသာေၾကာင္႔ ဒီေန႔အဖုိ႔ ေနာအေနရခက္ေနသလုိ ျဖစ္မိသည္။ စဥ္းစားရင္း မ်က္ေမွာင္ ၾကံဳ႕မိျပန္သည္။

“ေဟ႔… ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာေနာ္”

“ဗ်ာ”

မ်က္ေမွာင္ အၾကံဳ႕လုိက္ႏွင္႔ပင္ ျပန္ၾကည္႔ လုိက္ရာ ျပံဳးျပလ်က္ သူ႔လက္ျဖင္႔ ေနာ ေခါင္းကို လာပြတ္သည္။

Service အျပီး ခန္းမေဆာင္ မွ အထြက္…

“hey, naw!”

“hey, mendy! Sorry horr..”

“how’s today?”

“pretty good. Thanks God that today’s got less kids.”

“ahh.. I see.”

“who’s he? Your boyfriend?”

“eek… not really… :P”

“you.. huhh… always like that… blur blur already!”

“kk.. I’m about to leave. See you next week.”

“ok. See you. Bye bye!”

“bye bye!”

ဆရာ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ္႔။ အိခ္… pastor ႏွင္႔ စကားေျပာေနပါလား။ ေနာ မသိမသာ လစ္ထြက္ရန္ျပင္စဥ္

“ေနာ…”

“oops … ဗ်ာ..”

“pastor ကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္အုံးေလ”

“ဗ်ာ.. ဟုတ္ကဲ႔”

“ေနာ ဗိုက္ဆာတယ္”

“KFC သြားမလား”

“umm.. ေနာဒီနားက food court မွာ ပဲစားခ်င္တယ္”

“အိုေက”

“ကိုယ္႔ ဘုရားနဲ႕ကုိယ္ဆုိျပီး သပ္သပ္ဆုေတာင္းတာ ကို မၾကိဳက္ဘူး။ အခုေတာ႔ ကို ဆုေတာင္းေပးမယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေနာ ၾကိဳးစားျပီး ေတာင္းရမယ္။ ကေလးမဆန္ရဘူး။ ကို ေျပာတာ နားလည္တယ္ေနာ္”

မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လ်က္ ေခါင္းသာ ညိမ္႔ျပလုိက္သည္။

“ေနာ က veggie မၾကိဳက္ဘူးဆုိေတာ႔ ကုိ အသားေတြပဲ ထည္႔ေပးထားတယ္”

“ဟုတ္”

“ဒါေပမဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ နဲနဲေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ စားေပးရတယ္ကြ”

“ေရာ႔… ဒါျမည္းၾကည္႔”

ဆရာ သူ႔ပန္းကန္ထဲမွ veggie တမ်ိဳးကို ေနာပန္းကန္ထဲ လွမ္းထည္႔ေပးသည္။ ေနာ မစားေသးပဲ ပန္းကန္ကို ေၾကာင္၍ စိုက္ၾကည္႔ ေနမိသည္။

“ေနာ က လိမၼာပါတယ္ကြာ… အရင္ျမည္းၾကည္႔လုိက္။ မၾကိဳက္ရင္ ဆက္မစားနဲ႔။ ဟုတ္ျပီလား”

“အင္း”

ေခါင္းညိမ္႔ျပျပီး ထို veggie ကို စားၾကည္႔သည္။ အင္း… မဆုိးဘူးပဲ။ ေနာ ဆက္စားေနေတာ႔ ျပံဳးျပီး ထပ္ထည္႔ေပးသည္။ ပါပါးလုိပင္…

“အရင္ try ၾကည္႔။ ေနာမၾကိဳက္ရင္ ဆက္မလုပ္/ဆက္မစားနဲ႔ေပါ႔” ဟူေသာ စကားလံုးမ်ား။

… … you raise me up, so I can stand … …

“ဟလုိ”

“ဟုတ္.. မမမူ”

“ဟဲ.. ခဏကပဲ ေနာ ဘုရားေက်ာင္း service ျပီးတာ။ missed call ေတြ မၾကည္႔မိေသးဘူး။ sorry ပါ ခင္ဗ်ား..”

“ဟုတ္.. ေနာက္အပတ္လာတက္မယ္”

“ဗ်ာ… ဟုတ္… ရွိတယ္။ ေျပာမလား”

“အင္း… ဟုတ္ကဲ႔”

“ဟုတ္ကဲ႔ .. မမမူ… တာ႔တာ”

ေနာ ဖုန္းကို ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္ထဲ ျပန္ထည္႔ရင္း ထမင္း ဆက္စားေနလုိက္သည္။

… … you raise me up, so … …

“ဟလုိ”

“ဟား… ကိုေလး။ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဟင္”

“အိခ္”

ဆရာ႔ဆီ ၾကည္႔မိေတာ႔ ဆရာ ထမင္းစားရပ္ရင္း ေနာကို လက္ပိုက္ၾကည္႔ေနသည္။

“ဟဲ.. ကိုေလး.. sorry ဗ်ာ။ ေနာက္တေခါက္က်ရင္ လုိက္မယ္”

“တကယ္ေျပာတာပါဗ်”

“ကိုေလးသာ သိပ္တည္ျပမေနနဲ႔အုံးေနာ္။ ေတာ္ၾကာ မသိတဲ႔ မမေတြက လန္႔ျပီး ေနာအစ္ကို က်န္ရစ္ျဖစ္ေနအုံးမယ္ဗ်”

“ဟုတ္… ေနာ ေနာက္မွ ဖုန္းျပန္ေခၚလုိက္မယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ႔”

“တာ႔တာ”

“ေနာ”

“ဗ်ာ..”

“အစာ စားေနရင္ အေရးၾကီးကိစၥကလြဲလုိ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ဖုန္းမေျပာပါနဲ႔လား”

“ဗ်ာ… ဟုတ္ ကဲ႔”

“အိုေက.. လိမၼာတယ္။ စားလုိက္အံုး… ေအးကုန္မယ္”

သိပ္မၾကည္ေသာ္လည္း ေနာ နာခံလုိက္ရသည္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္ဟုေတာ႔ မထင္မွတ္မိ။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ ပါပါး ေနာအေပၚ ဆက္ဆံေနက်အတုိင္းျဖစ္ေနသည္႔ အတြက္ထင္။

“ေနာ.. ဘယ္သြားစရာရွိလဲ။ ဘယ္သြားခ်င္လဲ”

“အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္”

“ကို sim lim square သြားၾကည္႔မလုိ႔။ လုိက္ေပးမလား”

“sim lim square”

“အင္း”

Sim lim square ဆုိတာက ေနာအၾကိဳက္ေနရာ တခုေပါ႔။ electronics ေတြခ်ည္း အမ်ားၾကီး ရွိတဲ႔ေနရာေလ။ ေနာရဲ႕ shopping က အဲလုိေနရာမ်ိဳးေတြေပါ႔။ sim lim square ဟူေသာေၾကာင္႔ ေနာမ်က္ႏွာ လင္းလက္သြားသည္။

“လုိက္ေပးမယ္မလား”

“ဗ်ာ.. ဟုတ္ကဲ႔”

ဒီတခါ “ဟုတ္ကဲ႔” ကိုျပံဳးရင္းေျဖမိသည္။ ေနာ crazy ျဖစ္တဲ႔ camera, phone handset, notebook, PSP တန္းေတြဆီေလွ်ာက္သြားရင္း ေနာသိခ်င္တာမွန္သမွ် ဆရာ႔ကို ေမးေနမိသည္။ ေနာစိတ္ေတြ ေပါ႔ပါးေနသည္။ ကုိယ္႔ကုိ propose လုပ္ထားေသာ သူတေယာက္ႏွင္႔ သြားလာေနရ၍ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္သည္ဟု မထင္မိေတာ႔။ ပါပါးႏွင္႔ အရင္တုန္းကလုိ ေလွ်ာက္သြားေနသည္ ဟုသာ ခံစားမိသည္။

“ေနာ.. ေျခေထာက္မေညာင္းေသးဘူးလား”

“ဟင္႔အင္း”

“ေပ်ာ္လား”

“ဟုတ္ကဲ႔”

အျပံဳးႏွင္႔ ဆုိမိေသာ ဒုတိယေျမာက္ “ဟုတ္ကဲ႔”။ အဲ… ေနာ အခုမွ ရိပ္မိသည္။ ဆရာ ေနာကို တပတ္ရုိက္သြားသည္။ သူဝယ္စရာ မရွိပဲႏွင္႔ ေနာသြားတတ္မွန္းသိသည္႔ ေနရာကို တမင္ေရြးကာ ေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။

အျပန္ ရထားေပၚ၌ ထိုင္စရာ ေနရာ ရ၍ ေတာ္ေသးသည္။ ေနာ က ရထား၊ ကား၊ ဘီးပါသမွ် ဘာမဆုိေပၚတက္လုိက္သည္ႏွင္႔ အိပ္ႏုိင္ေသာ သတၱဝါ ေလ။ အစပိုင္း ဟန္လုပ္ကာ ခပ္တည္တည္ေလး ထုိင္ေနေသာ္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ။ အဲ.. ဆင္းရမည္႔ ဘူတာ မေရာက္ခင္ဆုိလွ်င္ အျမဲတမ္း ျပန္ႏုိးလာတတ္၍ ေတာ္ေသးသည္။

“အာ…”

ေနာ အသာ ရုန္းထြက္လုိက္သည္။ လုပ္ျပန္ျပီဗ်ာ။ ေနာအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားရျပန္ျပီ။ မ်က္ေမွာင္ ၾကံဳ႕မိေတာ႔ ေနာနဖူးေပၚ အနမ္းတပြင္႔ ေရာက္လာသည္။

“ဟာဗ်ာ…”

“အခုခ်ိန္က စျပီး တခါမ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ရင္ တခါေမႊးမွာေနာ္… မေျပာမရွိနဲ႔”

“ဗ်ာ…”

မ်က္ေမွာင္ အလုိလုိ ပိုၾကံဳ႕မိသြားသည္။

“ေဟာ.. ေျပာေနရင္းက... ”

နဖူးကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ အလ်င္အျမန္ကာရင္း…

“အာ.. ေနာမၾကိဳက္ဘူး။ ေတာ္ေတာ႔ဗ်ာ…”

“ဟိတ္.. အက်ယ္ၾကီး မေအာ္နဲ႔ေလ”

ဒီႏုိင္ငံမွာက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ဘာသာစကားေပါင္းစံုျဖင္႔ အခ်င္းခ်င္းသာေျပာၾကေသာေၾကာင္႔ ေဘးလူေျပာေသာစကားကို နားမလည္၊ ဂရုလည္း မစိုက္ၾက၍ ေတာ္ေသးသည္။

“Clementi”

ဆရာ အရင္မတ္တတ္ရပ္ရင္း

“ထေလ.. ေရာက္ျပီ”

“ဗ်ာ.. .ဟုတ္ကဲ႔”

MRT station ေအာက္ အေရာက္ “ခဏ” ဟုဆုိကာ ဆရာ ထြက္သြားသည္။ တေအာင္႔ ေလာက္အၾကာ ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ လက္ထဲတြင္ ေနာအၾကိဳက္ KFC cheese fries ႏွင္႔ popcorn chicken ပါလာသည္။

“လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စားတာေပါ႔။ ေနာ ဗိုက္ဆာေနျပီမလား”

စဥ္းစားရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လ်က္ျပန္ၾကည္႔ကာ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။ MRT ႏွင္႔ အိမ္သိပ္မေဝးေသာေၾကာင္႔ bus ထပ္စီးစရာမလုိ။

“လူၾကီးေတြကို အဲလုိ ခဏခဏ မ်က္ေမွာင္ မၾကံဳ႕ျပရဘူးကြ”

“ေနာ…”

ေခါင္းငွဲ႔ ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔…

“ဆုေတာင္းျခင္းဝတ္ မပ်က္ေစနဲ႔ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ႔”

“အလုိေတာ္ အတုိင္း အသက္ရွင္ေနထုိင္တတ္ရမယ္”

“ဟုတ္ကဲ႔”

“အမ်ား အလယ္မွာ ပံုသက္ေသေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား”

“ဟုတ္ကဲ႔”

ဒီလုိႏွင္႔ တုိက္ေအာက္ေရာက္ေတာ႔ ဆရာ ႏႈတ္ဆက္ျပီးျပန္သြားသည္။ ေနာ လည္း အိမ္ေပၚတက္၊ အဝတ္အစားလဲကာ အိပ္ယာေပၚ လွဲပစ္လုိက္သည္။ ဖုန္း missed calls စစ္၊ message ျပန္စရာရွိတာျပန္ရင္း ေနာက္ ေနာ lappy ေလးကိုဖြင္႔ကာ သီခ်င္းနားေထာင္ေနမိသည္။ သီခ်င္းစာသားမ်ားအား အာရံုမစုိက္ႏုိင္ပဲ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။

ဆရာက ေနာထက္ ၁၄ ႏွစ္ေတာင္ၾကီးေပမဲ႔ ေနာ အစ္ကိုၾကီးေတြအရြယ္ေလာက္သာထင္ရသည္။ ပါပါးႏွင္႔ အရပ္အေမာင္းခ်င္းလည္း အတူတူပင္။ ေနာတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တြဲသြားတြဲလာပံုမွာ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိ သမီးရည္းစားအတြဲမ်ား ႏွင္႔ မတူပဲ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အတူသြားလာပံု ႏွင္႔ တူေနသည္။ ဤအခ်က္ကိုေတာ႔ ေနာ ေက်နပ္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ ဆုိေသာ္ “အယ္… ေနာက အတြဲနဲ႔… ” ဟုေျပာခံရမည္ကို ေသမေလာက္ေၾကာက္သူ မဟုတ္လား။ ဆရာႏွင္႔ အတူရွိေနခ်ိန္တိုင္း ရွက္ရြ႕ံျခင္း၊ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း မ်ိဳးေတာ႔ မျဖစ္မိ။ ေနာက ၁၅၀၀ အခ်စ္ကို ခံစားလုိ႔မွ မရတာ…

“ေနာ… ဖုန္းလာေနတယ္”

“အင္… ”

“ဗ်ာ… ဟုတ္ကဲ႔”

…. … to walk on stormy seas … …

… … and I’m strong, when I’m on … …

“ဟလုိ”

“ဗ်ာ… အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေနတယ္”

“ေအာ္႔… ဟုတ္ကဲ႔”

ဖုန္းခ်ျပီး pajamas ပင္မလဲေတာ႔ဘဲ တံခါးသြားဖြင္႔ေပးရသည္။

“ေနာ… ဧည္႔သည္ကို အိမ္ထဲေခၚေလ”

“ဗ်ာ… ဟုတ္.. မ”

“ဝင္မယ္ေနာ္”

“ဗ်ာ… ဟုတ္… ခဏထိုင္ပါအံုး ခင္ဗ်”

“ေနာ မွာ milo ပဲက်န္ေတာ႔တယ္”

Milo ဗူးကို လက္ကမ္းေပးရင္း ဆုိလုိက္သည္။

“ရတယ္.. ကုိ ေရေအးပဲေသာက္မယ္”

“ဟုတ္ကဲ႔”

“ေရာ႔… ေနာအတြက္ ေတာင္ၾကီးက တုိဖူးခ်ဥ္”

အိုး… အိမ္မွာဆုိ ပါပါးႏွင္႔ ေနာ က တုိဖူးခ်ဥ္ မပါလွ်င္ ထမင္းစားလုိ႔ မဝင္သူ။ ဒါေၾကာင္႔ မာမားကပင္ ေနာတုိ႔ အတြက္ အျမဲတမ္း fridge ထဲမွာ မျပတ္ထည္႔ထားေပးရသည္။

“ယူေလ”

“ဗ်ာ…”

“ကို အိမ္ျပန္သယ္ဖုိ႔ ယူလာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”

“ေရာ႔”

“ဟုတ္ကဲ႔ … … thanks!”

“ကို႔ ကုိ ညေနစာ မေကၽြးခ်င္ဘူးလား”

“ဗ်ာ…”

“ဟုိ… ဒါဆုိ hawker centre သြားမယ္ေလ”

“မသြားဘူး… ေနာကိုယ္တုိင္ လုပ္ေပးတဲ႔ အစားအစာ တခုခုပဲစားခ်င္တယ္”

“ဟာဗ်ာ..”

ေနာမ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လုိက္မိသည္။

“ေဟ႔…”

“အာ… ” ေနာေယာင္၍ နဖူးေရွ႕လက္ကာမိသည္။

“ဟား.. ဟား”

“ကဲ.. ဘာေကၽြးမွာလဲ”

“ဒီေန႔ ထမင္း မခ်က္ဘူး။ ေနာမွာ ေခါက္ဆြဲေတြပဲရွိတယ္။ spaghetti စားမွာလား”

“အင္း.. ရတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္… ”

“ဒါဆုိလဲ ခဏေစာင္႔ဗ်ာ”

“အိုေက”

ဂက္စ္ဖြင္႔၊ ေရေႏြးအုိးတည္ေနတုန္း ခ်က္ထားတဲ႔ ဟင္းအႏွစ္ကို oven ထဲထည္႔ကာ ျပန္ေႏႊးလိုက္သည္။ ေနာက္ spaghetti ေခါက္ဆြဲ ျပဳတ္ေနစဥ္ လက္က်န္ တုိဖူးေခါက္ေျခာက္ ကို ေၾကာ္လုိက္သည္။ ေခါက္ဆြဲ အေနေတာ္ျဖစ္ခ်ိန္ အိုးခ်ကာ ခဏ ေရစစ္ထားလုိက္သည္။ ေနာက္ ပန္းကန္ထဲ ေခါက္ဆြဲ၊ ဟင္းအႏွစ္ထည္႔၊ အဆင္သင္႔ လုပ္ထားေသာၾကက္သြန္ဆီခ်က္၊ ငံျပာရည္၊ ဆား၊ cheese powder အခ်ဳိးက်ထည္႔ကာ စားပြဲေပၚတင္လုိက္သည္။ ဆီစစ္ထားေသာ တုိဖူးေခါက္ေျခာက္ေၾကာ္အခ်ပ္မ်ားကို ပန္းကန္ျပားတခ်ပ္ႏွင္႔ ထည္႔ယူလာအျပီး

“အားလံုး ျပင္ျပီးျပီ”

“ျမန္သားပဲ”

“ကို တေယာက္တည္း စားရမွာလား။ ေနာ ေကာ မစားဘူးလား”

fridge ထဲမွေရေအးကို ခြက္ထဲ ငွဲ႔ထည္႔ေပးရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လ်က္ ေခါင္းခါျပလုိက္သည္။

“ခဏေန basketball သြားကစားမွာမလား။ တခါတည္း စားလုိက္ေလ”

“ဗ်ာ…”

ေနာလုပ္ေနက် အရာေတြကို သိပဲသိႏုိင္လြန္းသည္။ ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ႔ပဲ ပန္းကန္တခ်ပ္ဆြဲကာ ျပင္လုိက္ေတာ႔သည္။

“လာ.. ထုိင္”

“ဟင္းအႏွစ္က ကိုယ္တုိင္ခ်က္တာလား”

သာမန္ဆုိ “ဟင္႔အင္း” ဟုေျဖမိမွာ အမွန္ပင္။ ေနာကို အဲလုိမ်ိဳးေမးလွ်င္ ေနာ မၾကိဳက္။ Sunday ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ ေနာ ေခါင္းမညိမ္႔၊ ေခါင္းမခါ ပဲေနေနသည္။

“ေနာက ခ်က္တတ္သားပဲ… စားလုိ႔ေကာင္းတယ္”

“ေနာက ခ်က္တတ္တယ္။ သူ႔ကိုိ မိန္းကေလးဆန္တယ္ ေျပာေတာ႔ မၾကိဳက္ျပန္ဘူး။ ေယာက်ာၤးေလး စတိုင္သာဖမ္းေနတာ.. အက်င္႔ကေတာ႔ ေရွး အဖြားေလး အတုိင္းပဲ”

“ဟာဗ်ာ… မ.. ကလဲ”

မမခ်စ္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လ်က္ ျပန္ၾကည္႔ျပလုိက္သည္။

“ေနာ ဘာမွ မတတ္ဘူး။ ဒါလည္း ေလွ်ာက္လုပ္ထားတာ.. အိုေက??”

“အင္းပါ.. အင္းပါ”

“ညီမ ေကာ စားျပီးျပီလား”

“စားျပီးျပီ အစ္ကို”

“အစ္ကိုတုိ႔သာ ေျဖးေျဖးစားၾက။ ေအးေဆးမွ ျပန္ေပါ႔”

“ေကာင္းပါျပီဗ်ာ..”

စားေသာက္ျပီး သိမ္းဆည္းေဆးေၾကာေနစဥ္ ေနာေဘးနားလာရပ္ကာ ေနာေခါင္းကို ပြတ္ရင္း

“thank you, ေနာ”

“ရပါတယ္”

“ေနာ အစ္မေတြက သေဘာေကာင္းမဲ႔ပံုပဲ”

“ဟား… အရမ္းေကာင္းတာေပါ႔။ မမတုိ႔က ပညာလည္းေတာ္တယ္။ အခ်က္အျပဳတ္လည္း ေကာင္းတယ္။ အိမ္မႈကိစၥ၊ လူမႈေရး လည္း အရမ္းကၽြမ္းတယ္။ ေနာက္ျပီး…”

“ေတာ္ေတာ႔”

“တျခားအစ္ကိုေတြလုိ စပ္ေပးအုံးမလုိ႔လား”

အသံက်ယ္သြားသျဖင္႔ ေနာလန္႔ကာ မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။

“ေဆာရီး… ေနာ”

“ကို ဧည္႔ခန္းထဲမွာ ေစာင္႔ေနမယ္”

ဟုဆုိကာ ေနာလက္ေမာင္းကို တခ်က္ညွစ္ရင္း ထြက္သြားသည္။ ပါပါး ေနာကို အသံမာမာ ႏွင္႔ ေအာ္မိလွ်င္

ေနာမ်က္ရည္ဝဲလာတတ္သည္။ အခု ဘာျဖစ္လုိ႔ မ်က္ရည္ဝဲလာရတာလဲ။ ပါပါးကုိပဲ လြမ္းေနမိသည္။ တျခား ေနာအစ္ကိုေတြႏွင္႔ ရွိေနစဥ္ ဒီလုိခံစားမႈမ်ိဳး မျဖစ္ဖူးေခ်။ ပါပါးမွ လြဲလွ်င္ ဘယ္ေယာက်ာၤးေလးမွ ေနာကို ေအာ္ခြင္႔မေပးခဲ႔ပါ။ ေနာ basin ေဘး၌သာ ရပ္ေနရင္း ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔ အဓိပၸါယ္မဲ႔ ေငးေနမိသည္။

“ဟာ… ေနာ ကြာ”

“ဧည္႔သည္ကို တေယာက္ထဲ ပစ္ထားတယ္”

ေနာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရပ္ေနမိသည္မသိ။

“ေဆာရီး ဗ်ာ”

“ေနာ…”

“ေနာ တျခားအစ္ကိုအစ္မေတြနဲ႔ဆုိရင္ အျမဲတမ္းျပံဳးရႊင္ေနျပီး ကို နဲ႔က်ေတာ႔မွ ဘာလုိ႔ မျပံဳးမရယ္ျဖစ္ေနရတာလဲ”

“ဗ်ာ… ထင္လုိ႔ပါ”

“ဒီ keyboard က ေနာ တီးတာလား”

ေနာ ျပန္မေျဖျပန္။

“hymns ေတြပဲ တီးေနတယ္ေပါ႔။ praise & worship songs ေတြ တီးၾကည္႔ေလ” ဟုေျပာရင္း ဆရာ hillsong တပုဒ္ စမ္းတီးေနသည္။

“oops… keyboard တီးတတ္တယ္??”

“ေနာ တခ်ဳိ႕ major, minor chords ေတြက်ရင္ သိပ္ျမန္ျမန္ မေျပာင္းႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဟင္”

“အင္း… ဒါက .. ဒီလုိ.. .. ..”

ေနာကို အေသအခ်ာ သင္ျပေပးသည္။ ဆရာေျပာျပေတာ႔လည္း လြယ္ေနသည္။ စမ္းတီးၾကည္႔ရင္း ေနာ ေပ်ာ္ေနမိသည္။

“၇ နာရီေတာင္ ေက်ာ္ျပီ။ ကစားကြင္း သြားမွာမလား”

“ဟုတ္ကဲ႔”

“အဝတ္သြားလဲေလ။ ကို ေစာင္႔ေနမယ္”

ေခါင္းညိမ္႔ျပရင္း အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာခဲ႔သည္။ အခန္းထဲတြင္ စာဖတ္ေနေသာ မမႏုိက

“သြား ကစားေတာ႔မွာလား”

“ဟုတ္… မ.. မလုိက္ဘူးလားဗ်ာ”

“အင္း.. မနက္ျဖန္ meeting အတြက္ ျပင္ဆင္စရာေလးေတြ ရွိေသးတယ္”

“ေနာ အစ္ကိုၾကီးပါတယ္မလား။ ေမာင္ႏွမေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားၾကေပါ႔”

“ဗ်ာ… ဟုတ္.. မ..”

“ေစာေစာ ျပန္တက္ခဲ႔ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ႔”

တျခားဘာမွ ထပ္မေမးေတာ႔၍သာ ေနာ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားရသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ ေနာ၌ အေျဖရွိလိမ္႔မည္ မဟုတ္ပါ။

“ေနာ ညတုိင္း ကစားျဖစ္တယ္ေနာ္”

“ဗ်ာ.. ဟုတ္ကဲ႔”

“ေနာ အစ္ကိုေတြ လာမကစားေတာ႔ဘူးလား”

“ဗ်ာ… ဘယ္လုိသိတာလဲ”

“ေနာ blog ကို အျမဲဖတ္လုိ႔ေပါ႔”

“ဟာ.. ဗ်ာ”

“အခု ေနာတေယာက္တည္း ျပိဳင္ဖက္မရွိေပါ႔ .. ဟုတ္လား”

“အာ.. အဲလုိလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က အလုပ္ေျပာင္း၊ အိမ္ေျပာင္း သြားေတာ႔ ေဝးသြားျပီး လာလုိ႔ အဆင္မေျပေတာ႔ဘူးဗ်။ တခ်ိဳ႕က ျမန္မာျပည္ အျပီးျပန္သြားၾကေတာ႔…”

“ေအာ္… အင္းအင္း”

လမ္းေလွ်ာက္လ်က္ စကားေျပာေနရင္း ေနာပုခံုးကို လာဖက္ရာ ေနာ ျပန္တြန္းဖယ္လုိက္သည္။ တြန္းဖယ္၍ မရသည္႔အျပင္ ပို တင္းက်ပ္လာေသာ အခါ

“ေနာ အသားယူတာ မၾကိဳက္ဘူးဗ်ာ”

“မင္း…”

“ဟာ..ကြာ..”

ဆရာ႔လက္မ်ား ေနာပုခံုးေပၚတြင္ မရွိေတာ႔။ ေနာ တခ်က္ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ျပံဳးရင္း ကြင္းထဲ ေျပးသြားလုိက္သည္။ ဘယ္ရမလဲ။ ဒီကမၻာေပၚတြင္ ပါပါးမွ လြဲ၍ ေနာ ေၾကာက္ရမည္႔ သူမရွိေသးပါ။ ပါပါး ကိုေတာ႔ ခ်စ္၍ေၾကာက္ျခင္းသာ…

တေယာက္တည္း စိတ္ၾကိဳက္ shoot ေနမိသည္။ ၾကာေတာ႔ ပ်င္းလာ၍ ဆရာ႔ကို ေခၚကစားခ်င္ေသာ္လည္း ဘယ္လုိ စေခၚရမည္မွန္းမသိ။ ေနာက္ေတာ႔ ဆရာ႔ဆီ ေလွ်ာက္သြားကာ ဆရာ႔ ေရွ႕ရပ္ရင္း basketball လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ဆရာ ေနာကိုအျပံဳးႏွင္႔ စိုက္ၾကည္႔ကာ မတ္တပ္ထရင္း

“ေနာ က တကယ္႔ ငဂ်စ္ေလးပဲ”

အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားခဲ႔သည္။

“ေတာ္ေလာက္ျပီ… ေနာ။ ေနာ မနက္ျဖန္ ရံုးတက္ရမယ္ေလ”

“ဟာ… မရဘူး။ ေနာ ကစားလုိ႔ မဝေသးဘူး”

“အိုေက.. ေနာက္ထပ္ ၅ မိနစ္ပဲေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ႔ပါဗ်ာ…”

ေနာ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ရင္း ကတိေပးလုိက္သည္။

“ေရး… ၆-၄”

နားလုိက္မွပင္ ပိုေမာလာသည္ဟု ခံစားရသည္။ ကြင္းေဘးက ခံုတြင္ ထုိင္ရင္း မ်က္စိမွိတ္ အေမာေျဖေနလုိက္သည္။

“ေရာ႔”

“ဗ်ာ..”

“ေခၽြးထြက္မ်ားထားတယ္… ေသာက္လုိက္” 100Plus ဗူးလွမ္းေပးရင္း ဆုိသည္။

“thank you!”

“သဘက္ ေသးေသးေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္ထားေလ။ ေခၽြးေတြ မသုတ္ပဲ ဒီအတုိင္းထားေတာ႔ ေခၽြးငုပ္ျပီး ဖ်ားမွာေပါ႔ကြ”

“အျမဲတမ္း ဒီလုိပဲ ေနေနက်။ ေနာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး”

“ဘာျဖစ္လုိ႔ လူၾကီးစကား မနားေထာင္ခ်င္ရတာလဲ”

100Plus ေမာ႔ေသာက္လ်က္ပင္ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လွ်က္ ျပန္ၾကည္႔မိသည္။

“လာ… ေရွ႕ကို နဲနဲတိုး…”

ဟုဆုိကာ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပဝါကိုထုတ္၍ ေနာ နဖူး၊ မ်က္ႏွာ၊ လည္ပင္းမွ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ေပးရင္း ပါးစပ္မွလည္း ႏႈတ္ခြန္းေျခြေနေတာ႔သည္။

“ကို က တျခားသူေတြလုိ မင္းအတြက္ မေကာင္းမွန္းသိလွ်က္နဲ႔ အလုိလုိက္ျပီး မင္းလုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ခြင္႔ေပးမယ္ မထင္နဲ႔… ၾကားလား”

“ေဟ႔…”

“ဗ်ာ.. ဟုတ္ကဲ႔”

“ေသာက္လုိ႔ျပီးျပီလား”

“ဟုတ္”

“အိုေက… ခဏနားျပီးရင္ ျပန္ၾကမယ္။ ကြင္းျပင္ မွာ ၾကာၾကာထုိင္ရင္ အေအးပတ္လိမ္႔မယ္”

မ်က္စိေရွ႕မွ ျမင္ကြင္းကို ၾကည္႔ေကာင္းေကာင္းႏွင္႔ ၾကည္႔ေနမိသည္။ ၅ ႏွစ္ အရြယ္ေကာင္မေလး တေယာက္ကုိ သူ႔အေဖက ကြင္းထဲ၌ စကိတ္စီး သင္ေပးေနသည္။ ဒီႏုိင္ငံမွာက မိဘမ်ား သားသမီး ကိုအခ်ိန္ေပးႏုိင္ရန္ အလြန္ခက္ခဲသည္။ ဤကေလးမက ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္ ခံရတာပဲ။

“ေနာ… ျပန္ရေအာင္”

“ျပန္ခ်င္ျပန္ႏွင္႔ေလ.. ေနာ ေနခဲ႔မယ္”

“ဟ… ေနာတေယာက္တည္း ေနခဲ႔စရာလားကြ”

“ေနာ.. ဟုိသားအဖ ျပန္မွ ျပန္မယ္”

“သူတုိ႔က ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မယ္မွန္းမွ မသိတာ”

“ေနာက္က်မွာစုိးရင္ ျပန္ႏွင္႔ေလဗ်ာ.. ေနာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လုိက္မတားဆီးတတ္ဘူးဗ်”

“ဟာ… မင္းကြာ”

“အာ. ဘာလုပ္တာလဲဗ်”

“မရုန္းနဲ႔… ေနာက္မွ ကို႔ အဆုိး မဆုိနဲ႔။ ဒီမွာ ဆက္ထုိင္ခ်င္ေသးတယ္ဆုိရင္ ဒီအတုိင္း ျငိမ္ျငိမ္ေန။ ေနာ လက္ေမာင္းေတြ ေအးစက္ေနျပီ”

ေနာ လႈပ္၍မရ။ ဆရာ႔ ရင္ခြင္ထဲ၌ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားျခင္း ခံေနရသည္။

“ဟာ… ဒါဆုိ ျပန္မယ္ဗ်ာ”

“ေနာ”

“ကို႔ ကို နဲနဲေလးမွ ျပန္မခ်စ္ဘူးလား… ကို နဲ႔ရွိေနရတာ ေနာ စိတ္ညစ္ေနလား။ စိိတ္က်ဥ္းၾကပ္ေနတာလား”

“ဆရာ ျဖစ္ေနတာရယ္၊ အသက္ကြာတာရယ္ေၾကာင္႔ ေနာ ေၾကာက္ေနတာလား”

“မနက္ျဖန္ဆုိ ကို လည္း ဂ်ပန္ဆက္သြားရမယ္။ တပတ္ေလာက္ၾကာမယ္။ ေနာဘက္က မၾကည္မွန္းသိေပမဲ႔ ေနာနဲ႔ရွိေနတဲ႔ အခ်ိန္အတြင္း ကို အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ေနာကိုလည္း ပိုပိုခ်စ္လာမိတယ္”

ေနာရင္ေတြ အရမ္းတုန္ေနသည္။ ရင္ခုန္တာေတာ႔ မဟုတ္။ ဆရာ ေျပာသမွ် မလႈပ္မယွက္ နားေထာင္ေနမိသည္။

“ေနာဆီက ခုိင္လံုတဲ႔အေၾကာင္းျပ ျငင္းဆုိခ်က္ မရွိသေရြ႕ ကုိ ကေတာ႔ ေနာကို အျမန္ဆံုးလက္ထပ္ဖုိ႔ စီစဥ္မယ္။ ေနာ ကို႔

ကုိမမုန္းဘူးဆိုတာေတာ႔ ကို႔ ႏွလုံးသားက အေသအခ်ာသိေနတယ္။ ေနာ စိတ္ကို ကုိ နားလည္တယ္။ ေနာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေလးမထားတာမဟုတ္ေပမဲ႔ ေနာ ငယ္ေသးတယ္။ ေနာ ကို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုပဲ လုိက္နာရမယ္ေနာ္… ကို ေနာကို ခ်စ္လြန္းလုိ႔ပါကြာ။ ေနာဘဝတေလွ်ာက္လံုး အေဖလုိေရာ၊ အစ္ကို တေယာက္လုိပါ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္သြားခ်င္တယ္။ ေနာ ေတာင္႔တတဲ႔ ေမတၱာမ်ိဳးရေစရမယ္လုိ႔ ကုိ ကတိေပးပါတယ္ကြာ”

ဆရာ႔ စကားလုံးမ်ားက ေနာကို နာက်င္ေစသည္။ ဒီရက္အတြင္း မထင္မွတ္ထားေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင္႔ ေတြေဝျခင္း၊ အံ႔အားသင္႔ျခင္းမွတပါး ခံစားခ်က္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ အခုလည္း ပါပါးလုိပင္… ေနာဘဝကို သူသာ စီစဥ္ ဆံုးျဖတ္မည္တဲ႔။ တျခားအစ္ကိုေတြလုိ ေနာ ကိုဦးစားမေပး။ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္သာ ေျပာသြားသည္။ ဝမ္းနည္းမႈက ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရေတာ႔။ ဆရာ႔ကို ျပန္ဖက္ရင္း

“ပါပါး ကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ဗ်ာ”

“အင္း.. ”

“ေနာေလး ရယ္…”

ေနာ နဖူးကို ညင္သာစြာ ေမႊးရင္း မ်က္ရည္စမ်ားကို သုတ္ေပးကာ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားေပးသည္။

မနက္ရံုးေရာက္သည္႔တုိင္ စိတ္ႏွင္႔လူ မကပ္။ အလာတုန္းကလည္း မွတ္တုိင္ေက်ာ္ဆင္းမိ၍ ေတာ္ေတာ္ေလး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္လုိက္ရသည္။ အျခားမိန္ကေလးမ်ားကဲ႔သို႔ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ခုန္ေနေသာေၾကာင္႔ လံုးဝမဟုတ္။ ေတြေဝျခင္းကသာ ၾကီးစုိးေနသည္။ စားပြဲေပၚမွ ဖုန္း vibration ေၾကာင္႔ တုန္လာသည္။

“ဟလုိ”

“ဗ်ာ… ဟုတ္ကဲ႔”

“ဘာမွ မွာစရာမရွိပါဘူး”

“ဗ်ာ.. ဘာေျပာရမွာလဲဟင္”

“ဒီကို… ျပန္.. ျပန္လာမွာမလား”

“ဟုတ္… တာ႔တာ”

ေနာရင္ထဲ လစ္ဟာသြားသလုိ ခံစားရျပီး ဝမ္းနည္းလာသည္။ ဖုန္းက်သြားသည္ႏွင္႔ ဖုန္းကို လံုးဝပိတ္ကာ အိတ္ထဲ ထည္႔ထားလုိက္သည္။ အခုခ်ိန္တြင္ ေနာ ဘယ္သူႏွင္႔မွ စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိပါ။

ညေန ရံုးဆင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔လည္း ခါတုိင္းလုိ lappy ဖြင္႔ကာ game ကစား၊ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ခ်င္စိတ္လည္း မရွိ။ မုန္႔ အနည္းငယ္သာစားျပီး ကစားကြင္းထဲ ဆင္းလာမိသည္။ မေန႔တေန႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔သမွ် အားလံုး ျပန္ျမင္ေယာက္လာမိျပန္သည္။ ေသခ်ာျပန္သံုးသပ္ၾကည္႔ေတာ႔ ဟုိးအရင္ကတည္းက ဆရာနဲ႔ဆံုတုိင္း အမည္မေဖာ္တတ္ေသာ ခံစားခ်က္တခု အျမဲ ျဖစ္ေပၚခဲ႔သည္ပဲ။ ဆရာ၏ ဇြတ္တရြတ္လုပ္ရပ္မ်ားအေပၚ ေနာ ဘာလုိ႔ ခါးခါးသီးသီး မျငင္းဆန္ခဲ႔တာလဲ။ sim lim square, ကစားကြင္းတုိ႔၌ ဆရာႏွင္႔ အတူ ရွိေနခ်ိန္ေတြမွာ အရာရာျပည္႔စံုေနသည္ဟု ဘာေၾကာင္႔ ခံစားမိပါလိမ္႔။ ဆရာ၏ ဂရုစိုက္မႈ တခုခ်င္းစီတုိင္းက ေနာ ဆရာ႔ကို မွီခိုအားကိုးခ်င္စိတ္ ပိုမုိျဖစ္လာေနေစသည္။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာတာတခုက ေနာ ဆရာ႔ကို ခ်စ္သူ တေယာက္အေနႏွင္႔ လံုးဝခ်စ္၍ မရပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာ အနားမွာ မရွိေနဘူးဆုိတဲ႔ အသိက ေနာ ကိုအားငယ္မႈျဖစ္ေစျပန္သည္။ ဒီမထြက္လာခင္ ပါပါးႏွင္႔ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္တုန္းကလုိပင္။ ဆရာ ေနာဆီ ျပန္မလာေတာ႔လွ်င္.. ဆုိသည္႔အေတြးကတဖက္ ေနာ ကိုေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ ဆရာ႔ ကို လက္မထပ္လွ်င္ ဆရာ ေနာ ကိုထားခဲ႔မွာလား။ မိန္းကေလးတေယာက္ အေနႏွင္႔ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ ႏႈိင္းယွဥ္ျခင္းမ်ား ပါေသာ္လည္း ေနာ ဘယ္တုန္းကမွ် တဖက္လူကို အျခားသူမ်ားႏွင္႔ မႏႈိင္းယွဥ္တတ္ခဲ႔ပါ။ ပါပါး ႏွင္႔ လြဲလွ်င္ေပါ႔။ တမင္ မရည္ရြယ္ေသာ္လည္း ေနာႏွင္႔ ပတ္သက္လာသမွ် ေယာက်ာၤးတုိင္းကို ပါပါးႏွင္႔ ယွဥ္လ်က္ “ပါပါးေလာက္ မေကာင္းဘူး” “ပါပါးလုိလဲ မေတာ္ဘူး” “ပါပါနဲ႔ ဆုိးတာတူတယ္” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်တတ္သည္။ ရႈပ္ေထြးလွေသာ အေတြးမ်ားႏွင္႔အတူ ေခါင္းကိုက္လာေသာေၾကာင္႔ အိမ္ေပၚထပ္ ျပန္တက္ကာ အိပ္ယာေစာေစာ ဝင္လုိက္သည္။

ေနာက္တေန႔ မနက္ ရံုး၌ email မ်ား စစ္ေသာအခါ ဆရာ႔ ထံမွ email တေစာင္ ဝင္ေနသည္။

“ေနာ… ဘာလုိ႔ ဖုန္းပိတ္ထားတာလဲ

ဒီေန႔ ညေန ကို ေနာဆီ ဖုန္းဆက္မယ္

ဖုန္း ျပန္ဖြင္႔ထား

ေနာ ကို ေျပာစရာရွိတယ္

ခ်စ္တဲ႔

ကို ”

Email ဖတ္ျပီးခ်ိန္တြင္ တစံုတခု အတြက္ affirmation ရသြားသလုိ ခံစားလုိက္ရျပီး ေပ်ာ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ေမွာင္

အၾကံဳ႕လုိက္ႏွင္႔ပင္ အိတ္ထဲမွ ဖုန္းကို ထုတ္ကာ ဖုန္းျပန္ဖြင္႔လုိက္သည္။ ဝင္ထားေသာ message မ်ားကို စစ္ခ်င္စိတ္ မရွိေသး၍ ဖုန္းကို ring tone ေျပာင္းကာ အိတ္ထဲ ျပန္ထည္႔ထားလုိက္သည္။ ညေန အိ္မ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔လည္း တေယာက္တည္းသာ ေနခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနေသးေသာေၾကာင္႔ ကစားကြင္းဖက္ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ေကာင္းကင္ ကိုေငးၾကည္႔ေနစဥ္…

… … you raise me up, so I can stand on mountains … …

… … you raise me up, to walk on stormy seas … …

… … and I’m strong, when I’m on your shoulders … …

… … you raise me up, to more than I can be … …

…. ….

…. ….

ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းကိုထုတ္ကာ ကိုင္လ်က္ ေၾကာင္ေနမိသည္။ ring tone သံပင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္။

“ဟလုိ”

“ဗ်ာ… သဘက္ခါ morning flight နဲ႔…”

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”

“ခင္ဗ်ာ…”

“ေနာ… မေျပာတတ္ဘူး”

… …

“ေနာ နားမွာ အျမဲတမ္း ရွိေနေပးမွာလားဟင္”

“ေနာတုိ႔အတြက္ဆုိျပီး ေနာင္တခိ်န္ ပါပါးလုိ ေနာကုိ တျခားတေနရာ တေယာက္ထဲ သြားခုိင္းမွာလားဟင္”

“တကယ္ေနာ္…”

“ဟုတ္ကဲ႔”

“ဟုတ္”

“တာ႔တာ”

မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လ်က္ ႏႈတ္ဆက္မိသည္။ ဒါေပမဲ႔ ေနာ အရမ္းေပ်ာ္ေနသည္ေလ။

ေၾသာ္… ေနာက ေပ်ာ္ေနလွ်င္လည္း မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ေနတတ္တာပဲ ဆုိတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အခုမွပင္ သတိထားမိေတာ႔သည္။

Written by 23/06/09, 9:50 PM

Hullabaloo!!! <';-)

It's in early May. I received a mail from YMCA, S'pore. As for me, most of the local mails are just my DBS bank statements and sometimes, from GNC. Then my dear ones from overseas hardly drop a line to me and so do I. :P Moreover, YMCA use to send monthly upcoming activities schedule and other info via emails. So, I was quite curious on this letter and by the time I opened it, I was bowled over. It's a BIRTHDAY GREETING CARD!!! I didn't expect at all. I know there are so many people dealing with this org. and they use so called Birthday reminders like computer generated system to do so. Yet, I do thank them that they could give me such a feeling which I just can't express in words for that moment.

In SKCF(Singapore Kachin Christian Fellowship), there is a prayer session after communion on every 1st Sunday of the month. Those whose birthdays fall in that month are invited to stand up and the pastor prays for them. Some Myanmar Services in S'pore conduct as well. So that we can roughly know whose birthdays are in which month. :D Well.. this month, I had to stand up lorr.. After the service, my bros came and wished me "Happy Birthday". And they asked when my birthday would be. I didn't say anything except "Guess!", just smiled back and made them puzzled. very naughty, huhh??

So far, I didn't have any plan for this year. I was just recalling my memory of my last year birthday events. I had already worked part time in CP(Church of Praise) at that time. At least every once a month, we office staff including pastors used to have gathering lunch. I think a day or two just before my birthday, Sis Yang Gek sent an email to all of us mentioning there would be a pizza lunch. I thought it would be a normal gathering. After then, by the time we all were standing around the table and pizzas were ready to be served, Aunty Susan brought a cake. When I looked at it, "Oh dear!" I was astounded. There were the words "Happy Birthday, Naw" on top of it. I was speechless and just staring around all my pastors, aunties and uncles with wide eyes. It touched my heart and meant a lot to me. I won't forget that precious moment throughout my life. I love you all...

Actually, my Birthday fell exactly on Sunday which I was born on. On the following Sunday, I didn't have any special feeling for my birthday and so was helping out in Joyland as usual. When the bible lesson was over and it was the time for refreshment, aunty Jasmine told the kids that they all were gonna celebrate somebody's birthday. Then, she took out a cake from the box and said, "Today is ... Jye Jye Naw's Birthday!" Wow... what's going on to me this year?? How great thou art and what a bliss of having such kinda relationship with my people!

Besides, I did get Birthday wishes from whom I didn't count on. I really thank all of you. One of the birthday presents that I value much was from my ko latt. He's still in Korea at that instant. One night, he sent an email and when I opened the attached file, it was my photo with the words wishing happy birthday to me. Unbelievable.. thanks, ko latt!

This year, as I mentioned before, I didn't have any plan for my birthday. My birthday fell on Monday but just one day earlier, on Sunday, one of my beloved pastors took my breath away. :D After the service, Uncle Kek told me that Pastor Persis was looking for me. I thought she needed me to ask for sth. as usual. But, when I went down to the cafe, she's already there with a birthday cake. Oh my God!! Later, Aunty Jasmine brought the kids down to the cafe and they threw a mini birthday party for me. I love all of you!

When I was in SKCF in that evening, Vivian threated me a piece of birthday cake with cheese. Cheese cake?? Yeah, that's my favourite, u know? I was about to go back home after the service but my bro sms me that there would be still a farewell fellowship programme at East Coast. One of the young adults was about to go to US for good. That's why... Then,again... somebody told the leader re my birthday so they prayed for me lorr..

The very early morning of my birthday for this year was a rush and awkward one. When we left East Coast, it's almost 12am and a bro drove us till "Eunos MRT station". But, we missed the last train and so three of us (with other two bros) ran to the bus stop. Unfortunately, all the last buses that can reach to our houses passed by just before we got to the bus stop. After a short while, Bus No. 2 came and we three just jumped into it. No choice! We hoped we could catch Bus No. 197 when we arrived Cityhall. After Geylang, 197 appeared in front of our bus from another direction and we three yelled with joy. Oops.. our bus No.2 didn't overtake No.197 until 197 turned to Beach Road and North Bridge Road before Lavender MRT. We were so thrilled of whether we could get 197 or not. In addition, our bus was jammed in almost every traffic light. Terrible! As soon as we reached Bugis Junction, we alighted and ran as fast as we could thro' Bugis Junction from Victoria Street side to North Bridge Road side. Once we arrived at the bus stop, 197 was approaching and everything was just in time. At last, we could! Thanks God. I was so exhausted but happy cos it's like a timing game and we did have fun out of it. It's almost 2am when I stepped onto my bed. My goodness!! :P

Wahh.. still didn't wanna open my eyes cos of not enough sleep. :D I was thinking of taking MC.. ;P Anyhow, I went to my office. Ohh.. there is a boy whose birthday is the same with mine but 3 years younger than me. Around 10am, my operation manager came with a birthday cake for two of us. So, I had a very brief birthday party again with my colleagues. Till then, I didn't let others know that day was my birthday. Yet, I was blessed with birthday wishes from my lovely people throughout the whole day. At night, my mom came online and we did have a happy chat. Before that, I bought some pieces of cake for my roommates. But I didn't mention that those were my birthday cakes. I just gave them out wontedly. So testy, huhh?? :P Only when one sis asked me to come out from my bed and surprised me with another birthday cake, the rest came to know. :D

Birthday cakes?? yeah, when I was with my family, on every of my birthday, we rarely had birthday cakes, but we sibling used to enjoy my mom's home-made Shan noodles. We prefered hers to any other things. I miss you, mom... I can't be happier if I have those times back.

Umm.. one more thing is... May Ei (my pal who's only 2 days elder than me) gave me a marvelous present. So did my darlings! :)

However, I haven't got even a belated birthday wish from whom I'm longing for till now. Even if I let him/her know my birthday in advance, I'm sure he/she won't pay attention to it. That's why what's the point telling my birthday to others, too?? I can't stand what if I don't get that I insist on. Anyway, I should value back to those who value me rather than..., shouldn't I?

Thank you so much for all of your love and prayers, my near and dear ones!
I'm 23 now!!!
<;-)

A Blessed Mother's Day!!!

Queen Margaret and the Robbers
by Albert F. Blaisdell

One day when roses were in bloom, two noblemen came to angry words in the Temple Gardens, by the side of the river Thames. In the midst of their quarrel one of them plucked a white rose from a bush, and, turning to those who were near him, said,

"He who will stand by me in this quarrel, let him pluck a white rose with me, and wear it in his hat."

Then the other gentleman tore a red rose from another bush, and said,

"Let him who will stand by me pluck a red rose, and wear it as his badge."

Now this quarrel led to a great civil war, which was called "The War of the Roses," for every soldier wore a white or red rose in his helmet to show to which side he belonged.

The leaders of the "Red Rose" sided with King Henry the Sixth and his wife, Queen Margaret, who were fighting for the English throne. Many great battles were fought, and wicked deeds were done in those dreadful times.

In a battle at a place called Hexham, the king's party was beaten, and Queen Margaret and her little son, the Prince of Wales, had to flee for their lives. They had not gone far before they met a band of robbers, who stopped the queen and stole all her rich jewels, and, holding a drawn sword over her head, threatened to take her life and that of her child.

The poor queen, overcome by terror, fell upon her knees and begged them to spare her only son, the little prince. But the robbers, turning from her, began to fight among themselves as to how they should divide the plunder, and, drawing their weapons, they attacked one another. When the queen saw what was happening she sprang to her feet, and, taking the prince by the hand, made haste to escape.

There was a thick wood close by, and the queen plunged into it, but she was sorely afraid and trembled in every limb, for she knew that this wood was the hiding place of robbers and outlaws. Every tree seemed to her excited fancy to be an armed man waiting to kill her and her little son.

On and on she went through the dark wood, this way and that, seeking some place of shelter, but not knowing where she was going. At last she saw by the light of the moon a tall, fierce looking man step out from behind a tree. He came directly toward her, and she knew by his dress that he was an outlaw. But thinking that he might have children of his own, she determined to throw herself and her son upon his mercy.

When he came near she addressed him in a calm voice and with a stately manner.

"Friend," said she, "I am the queen. Kill me if thou wilt, but spare my son, thy prince. Take him, I will trust him to thee. Keep him safe from those that seek his life, and God will have pity on thee for all thy sins."

The words of the queen moved the heart of the outlaw. He told her that he had once fought on her side, and was now hiding from the soldiers of the "White Rose." He then lifted the little prince in his arms, and, bidding the queen follow, led the way to a cave in the rocks. There he gave them food and shelter, and kept them safe for two days, when the queen's friends and attendants, discovering their hiding place, came and took them far away.

If you ever go to Hexham Forest, you may see this robber's cave. It is on the bank of a little stream that flows at the foot of a hill, and to this day the people call it "Queen Margaret's Cave."